‘Het blijft steeds terugkomen in mijn leven’, sprak mijn coachee (persoon die gecoacht wilde worden) Ik gaf haar een stapel pionnen, kleine en grote. ‘Zou je die willen neerzetten voor jouw levenslijn, begin bij jouw geboorte en eindig bij vandaag. Mooie en minder mooie momenten worden een pion, ga je gang’. Ze ging vlot aan het werk met de stapel. Ondertussen stond Fleur te kijken naar wat ze deed. Oortjes naar voren, hoofd naar beneden en hoofd alert. Wat zou de coachee allemaal denken en voelen?
Samen met Fleur aan de hand begonnen we bij het eerste pionnetje, de geboorte. ‘Wat weet je van jouw geboorte, hoeveel broers/zussen heb je, welke rol nam je in in het gezin?’
Op naar het tweede pionnetje, haar tijd op de kleuterschool. Fleur stond rustig stil en luisterde aandachtig. Op naar pion drie, Fleur wilde niet, ze bleef staan.
Coachee gaf aan dat ze ook liever door zou lopen, dit derde pionnetje overslaan. Samen gesproken waarom dit pionnetje zo aanvoelde. Bij het benoemen ‘Ik mag het loslaten, het is geweest’, stapte Fleur richting hek, zo ver weg mogelijk van de pion. Het voelde fijn om deze pion een schop te geven, het is geweest, het gevoel mag weg. Dus… pion drie vloog door de paddock. Fleur wilde daarna weer richting hek, ‘Loslaten hé, ja, ik moet het loslaten’.
Op naar pion vier, geboorte van de kinderen. ‘Wat een geluk dat ik deze kinderen heb mogen krijgen’. De laatste pion, pion voor het nu en hier. ‘Ik mag trots zijn op mijzelf, wat ik heb bereikt en wie ik ben, op naar vandaag, laat die stomme pion maar achter mij’.
Om dit te bekrachtigen, leg ik drie balkjes neer in de paddock, in een u-vorm.
De opdracht voor de coachee: ga met jouw gevoel en gedachten met Fleur door de paddock wandelen, neem mee dat je dingen mag loslaten en mag genieten van het moment nu. Daar gingen ze samen, steeds vlotter stappend, schouders omhoog en met een glimlach over de balk...
‘Wauw, Jasmijn, wat was dit mooi om te mogen doen!’
